Jarenlang wordt Puma Blue’s frontman Jacob Allen gekweld door slapeloosheid. In de eenzame nachtelijke uurtjes zoekt en vindt hij inspiratie voor songs en graaft hij diep in zijn ziel. Puma Blue’s zwoele, rustgevende, jazzy en soulvolle sound, zal in deze nocturne omgeving zeker wel zijn oorsprong gevonden hebben, net als de verwijzing in de titel van hun eerste full album “In Praise Of Shadows”, een duister schaduwrijk dat Allen Jacob dankbaar verkent. In plaats van somberheid doet dit voor hem echter het licht in de duisternis schijnen, met maar liefst meer dan 50 miljoen streams wereldwijd en vandaag een vriendin aan zijn zijde, die hem heeft verlost van zijn nachtelijke kwelgeesten.

De ABclub, waar het concert vooreerst gepland is, wordt verruild voor het grotere AB Theater omwille van de Corona regels. Al maar goed ook, want met een opkomst van een vierhonderdtal fans zou de teleurstelling voor velen groot geweest zijn. Om het eenvoudig uit te drukken, wat een briljant concert speelde Puma Blue. We hebben ons op YouTube al kunnen overtuigen van hun kwaliteiten als jazzy en experimentele muzikanten, maar als deze talentrijke, jeugdige bende in levende lijve voor je neus op het podium staat, geeft dit een extra, ongeëvenaarde dimensie.

De juiste toon wordt dadelijk gezet met één van de hoogtepunten uit hun debuutalbum, het soulvol wervelende “Velvet Leaves”, een hartbrekend verhaal over hoe zanger Jacob Allen bijna zijn zus verloor een paar jaar geleden. Prachtig hoe knap knap dit nummer opbouwt naar een krachtige finale met drammende drums van Ellis Dupuy, een pompende bas van Cameron Dawson en een emotioneel zingende Jacob Allen, die in de finale energiek op zijn elektrische gitaar beukt. “(She’s) Just a Phase” mogen we in datzelfde hartbrekende schuifje steken, hoog en breekbaar gezongen, met staccato gitaar ritmes en uitblinker Harvey Grant, die voor het eerst zijn keyboard wisselt voor een saxofoon en tevens zwoel soleert in de sexy opvolger “Lust”, dat zijn titel niet gestolen heeft. Elektronisch experiment wordt evenmin geschuwd met een voice decoder in een teder “Snowflower”, vergezeld van druppelende percussie en harpachtig vervormd keyboard of wat te zeggen van het breekbare “Sheets”, dat ontroerend een middenweg zoekt tussen Radiohead en Bon Iver.

Maar het verliefde, jazzy “Want Me” of het soulvolle “Moon Undah Water” met George Benson-stijl gitaar, bewijst dan weer moeiteloos waarom Puma Blue een stek op het hoofdpodium van elk jazzfestival verdient. Ook nieuw werk laat Puma Blue niet ongemoeid. Met het voor het eerst live gebracht “Hounds” krijgen we alvast een experimenteel funky voorproefje. Muisstil wordt het in de zaal wanneer Jacob Allen na de reguliere set, solo met gitaar opnieuw het podium op wandelt en ons een pakkende, ontklede versie van “Silk Print” brengt, een break up song die recht naar de keel grijpt.

Dat Puma Blue afsluit met de song waarmee het allemaal begon, “Only Trying 2 Tell U” en die in 2014 viraal ging op Soundcloud, klinkt perfect symbolisch. Om na een zo geniale avond te mogen wegdrijven op twinkelende pianotoetsen, een tikkende drum, een warm omarmende bas en de fragiele, maar krachtige stem van frontman Jacob Allen, doen alle tien beauforts van twee uur geleden snel weg waaien. Een vredige, hartverwarmende stilte na de storm, wat wil een mens nog meer?

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels